De tweede Dag van de Watersport, op 17 augustus 2024 was nog warmer en groter dan de eerste. En drukker, want met 120 deelnemers kwamen er ook meer kinderen en jongeren op het evenement op het haventerrein van WSV Giesbeek af.
Dankzij subsidie van de Gelderse Sportfederatie en de gemeente Zevenaar en de enorme inzet van de vrijwilligers van WSV Giesbeek bleef de toegang ook dit keer gratis. Hoe het allemaal in zijn werk ging lees je hier. De foto’s zijn van Jan Heine Doevendans.
De tweede editie was nog groter
Meteen na het welkomstwoordje van verenigingsvoorzitter Ruben Godschalk ging iedereen gewapend met een plattegrond op pad. In de haven kon je van de waterglijbaan, suppen en in de waterballen, en aan het eind van de steiger lagen de laser Pico-zeibootjes, de Valken en de nieuwe zeilboot, een Randmeer. De boot van Rijkswaterstaat lag ernaast en daar kon je rondkijken.
Vanuit de haven vertrokken ook de bootjes van Sailability, die een eigen programma hadden. Wie zich inschreef voor de Dag van de Watersport en aangaf een beperking te hebben, kon bij hen instappen voor een tochtje in een aangepaste zeilboot.
Aan het strand kon je windsurfen, catemaranzeilen, meevaren met waterscouting, kanovaren, waterfietsen en mee met de bananenboot, als je kon blijven zitten tenminste.
Dit keer was er ook versterking van de brandweer, die met een vol uitgeruste wagen aanwezig was en de deelnemers van de waterglijbaan nog eens extra natspoot. Ze hadden ook een snelle boot meegenomen waar de kinderen op mochten varen, Daar werd de hele dag gebruik van gemaakt. Toen aan het eind van de dag de andere dingen al waren opgeruimd ging de brandweer nog met een volle boot een rondje maken.
Rodeo
De surfsimulator was ook nieuw. Die stond te pronken op het kampeerveld. Miranda van de Gelderse Sportfederatie zat vaak grinnikend achter de knoppen. “Op weg van de haven naar het strandje loop je hier zo langs. En dan blijven velen eerst even aarzelen en willen het dan toch proberen. Maar dat is nog niet zo makkelijk.”
“Wat is het eigenlijk”, vraagt een jongen als hij het lege ding bekijkt. Miranda legt uit dat je op de plank moet klimmen en dat zij hem dan eerst rustig in beweging zet. Als je een beetje kunt blijven staan wordt het steeds wilder. “O, een soort rodeo dus”, constateert de jongen. Dat wil hij wel eens proberen. Na veel vallen en opstaan kan hij een tijdje blijven staan, maar een plotselinge wilde beweging zorgt dat hij toch weer valt. Hij moet er hard om lachen.
Vallen en opstaan was het ook bij de waterballen in de haven. Dit keer waren het er twee die de hele dag bleven liggen. Kinderen wachtten in de rij om ook te mogen. Maar ook daar was overeind blijven de grootste uitdaging.
Blijven zitten op de bananenboot
Nieuw waren ook de waterfietsen die de hele dag vanaf het strand rondjes maakten. En de bananenboot voer ook af en aan. Dat was maar goed ook, want wanneer je ook de kant van de vertrekplaats uit keek, was het altijd druk. Het leukste van de bananenboot? “Eraf vallen natuurlijk!” roept een groepje kinderen in koor. Weer anderen willen juist proberen zo lang mogelijk te blijven zitten, maar makkelijk is dat niet, want de boot die de banaan voortrekt vaart natuurlijk niet rechtuit.
De hele dag bleef het gezellig aan het strand. Ouders zaten met de kleintjes in het zand terwijl de groten zich vermaakten. Wie even niets te varen had dook het koele water in.
Rustiger
Waterscoutinggroep Abel Tasman en de catemarans van de J70 hadden het dit jaar wel een stuk rustiger. Dan op de eerste dag vorig jaar “Ik denk vanwege de weinige wind”, aldus een van de J70-begeleiders. “Vorig jaar hadden we over de hele dag verspreid rond de honderd deelnemers, dit keer kwamen we op rond de dertig uit.”
Maar een meisje dat er eerst aarzelend bij staat wil het tocht een keer proberen, zeker als ze twee jongens met vergenoegde gezichten van de andere catemaran ziet af komen. Ze trekken met een hoop gefrunnik hun trapezebroek uit. “Moet ik die ook aan?” vraagt ze. “Jazeker, zegt de instructeur. “Want dan kun je straks met je billen over de rand van de boot hangen zonder dat je eraf valt.” Ze kinkt. “Maar hoe trek je dat aan dan?” De instructeur grinnikt een beetje, pakt de broek en houdt die op. “Nou, net zoals een gewone broek, en net als een nat badpak rustig ophijsen.” Het meisje knikt, pakt de trapezebroek aan en kijkt naar het zwemvest. “En moet ik die ook aan?” “Zeker”, knikt de instructeur. “Die moet daar overheen, anders gaan we niet varen.” Even later zeilen ze weg met een lachende passagier aan boord.
De waterscouts hebben even verderop een zomers muziekje aan gezet en doen het rustig aan. “We hebben allemaal een kist aan boord en zo kunnen we al varend de muziek aan hebben zonder dat de boel nat wordt”, legt Daan van de leiding uit. “Af en toe nemen we mensen mee voor een rondje, maar onze lelievletten gaat met deze wind niet zo hard, dus ook wij hebben wat minder belangstelling. Maar we maken het zo wel gezellig.”
Veel kinderen en jongeren in de Laser Pico
Aan de meldsteiger is het intussen lekker druk bij de Pico’s en een stuk rustiger bij de buren met de Valken en de Randmeer. “Ik denk dat veel kinderen graag wat harder varen,” lacht instructeur Ben. “Vanochtend hadden we wel aanloop en eerder op de middag ook wel, maar nu lopen ze vrijwel allemaal door naar de Pico’s of gaan kijken bij de boot van Rijkswaterstaat aan het eind van de steiger. “We gaan straks zelf maar een rondje varen denk ik.”
Intussen varen de Pico’s af en aan vanaf de meldsteiger. Wie al kan zeilen mag verder varen langs de werf een eind het kanaal op. Wie nog niet kan zeilen moet in de buurt van de begeleidingsboot van Geesje blijven. Er staat ook een instructeur op de steiger.
Twee jongens lopen op de Pico’s af en willen ook graag zeilen. “Dat mag”, zegt de instructeur. “Maar dan wil ik eerst weten of jullie al kunnen zeilen. Niet? Dan moet ik even twee dingen vertellen.” Hij leert ze hoe de giek moet staan als je aan de wind en voor de wind zeilt en dan laat hij ze gaan. Geesje houdt van een afstandje de boel op het water in de gaten.
“Dat is het kenmerkende van deze dag”, legt kartrekker Maarten Esser uit. “Het maakt niet uit of je zeilervaring hebt, of nog nooit in een kano hebt gezeten, je mag het hier allemaal proberen. We hebben zo weinig mogelijk regels of vaste tijden. Twee regels zijn heilig: je hebt zwemdiploma’s nodig en je draagt een zwemvest. En eigenlijk is er nog een regel: je luistert naar de instructeur. Zo hou je het veilig en gezellig. Dat werkte al op de allereerste dag vorig jaar.”
Een meisje dat zich later op de dag met haar moeder en twee broertjes bij Soraya aan de inschrijftafel aanmeldt wijst meteen naar de waterglijbaan die evenwijdig aan de loopplank bovenaan de dijk begint en stijl naar beneden de haven in loopt. Daar wil ze als eerste vanaf. Als iedereen de zwemvesten aan heeft lopen ze naar Henk Willem, die al de hele ochtend zorgt dat het allemaal goed gaat. “Er moet eerst genoeg water op de baan zijn en er moet genoeg afstand tussen de kinderen zijn, anders krijgen we botsingen”, legt hij uit. “En als je in de band gaat zitten als je naar beneden gaat, moet je band zelf weer de dijk op sjouwen.”
De kinderen gaan gillend en hard lachend naar beneden en komen met een flinke plons in het water terecht. Het gegil wordt de tweede keer nog harder als een van de brandweerlieden ineens een flinke straal water over de kinderen heen spuit. Ze willen nog een keer, en nog een keer…
En het bleef tot laat gezellig
Tegen vieren zijn er nog flink veel deelnemers in de haven. De waterballen zijn dan al gestopt, maar de Pico’s varen nog af en aan, de waterglijbaan blijft druk bezet en ook op het strand blijft er activiteit. De windsurfers blijven ook tot laat bezig. Een groepje jongens loopt kleddernat weg het strand weer op. Wat zo leuk was aan surfen? “Nou, dat ik uiteindelijk rechtop bleef staan en een stukje kon varen, en verder was het koude water heel lekker”, aldus een van hen. Wat ze nu gaan doen? “Nog een laatste rondje in de bananenboot!” roept een van de andere vrienden. En dat doen ze, als een van de laatste deelnemers.
Een moeder staat onder een boom bij het strand uit te kijken over het water. Ze heeft die middag met een boek op een handdoekje gezeten en gaat nu alvast wat spullen inpakken. Haar zoon en dochter van 11 en 14 gaan hun eigen gang. “Vorig jaar deden ze ook mee en ze verheugden zich al heel lang op deze tweede dag”, vertelt ze. “Ik zie ze eigenlijk nauwelijks. Ze zijn lekker bezig hier en weten me te vinden als er iets is.”
Uiteindelijk gaat iedereen echt opruimen. Langzaam maar zeker stroomt het terrein leeg en het terras van eetcafé Ruumzicht, waar Nout sinds kort de scepter zwaait met steun van een ploeg vrijwilligers, nog voller. “Wanneer is het volgend jaar?” vraagt een van de kinderen als ze onder de boog door naar buiten lopen. “De laatste zaterdag van de zomervakantie”, roept Soraya. “Op 16 augustus is dat.” “We noteren het meteen”, zegt een van de ouders. “Want ze vonden het fantastisch!”
